• اگرچه کارشناسان همچنان بر این باورند که دو کشور ایران و ایالات متحده آمریکا در نهایت با یکدیگر به توافق خواهند رسید، اما این موضوع را نیز خاطرنشان میسازند که حصول به چنین نتیجهای حداقل تا سال 2022 به تأخیر خواهد افتاد. فشارهای داخلی فراوان در هر سو مبنی بر عدم «مسامحه و مداراجویی» با طرف مقابل، بدین معناست که تاکنون هیچ یک از طرفین، آن میزان انعطافپذیریِ مورد انتظار از سوی طرف مقابل خود برای دادن امتیازهای بیشتر، را نداشته است و همین مسأله یکی از موانع پابرجا در مسیر پیشرفت مذاکرات در ماههای آتی خواهد بود. با وجود آنکه این موضوع در نهایت مانع از بازگشت دو طرف به میز مذاکرات نخواهد شد، اما کماکان این فرایند را دشوارتر و پیچیدهتر، و پیشرفت در امر مذاکرات را کندتر خواهد ساخت.
• به اعتقاد کارشناسان بسیار بعید است که ایران برای برطرف کردن مسائل دیگری که مورد مناقشات با آمریکا است و درواقع آمریکا را نگران ساخته است، بهویژه مسائل مربوط به توسعه نظامی ایران در منطقه و حمایت از گروههای غیردولتی، امتیازهای بیشتری به این کشور بدهد. بنابراین، احتمال آن میرود که روابط پرتنش میان دو کشور کماکان ادامه پیدا کرده و این تنشِ در روابط، به صورت دورهای دچار فراز و فرودهایی شود.
• پیشبینی میشود تولید ناخالص داخلی واقعی در ایران در سال 2021 نرخ رشد کوچک 2/1 درصدی را به ثبت برساند و سپس این شاخص تا سال 2022 نرخ رشد بزرگتر 3/8درصدی را تجربه کند که این موضوع نشاندهنده بازنگری نزولی کارشناسان بر پیشبینیهای قبلی است. تغییر این چشمانداز که قبلاً مساعد ارزیابی میشد، اساساً از این باور کارشناسان نشأت میگیرد که ایران و ایالات متحده آمریکا در سال جاری به هیچگونه توافقی بر سر مسأله هستهای ایران، دست پیدا نخواهند کرد. این بدین معناست که تحریمها کماکان تأثیر نامطلوبی بر صادرات و سرمایهگذاری در ایران خواهند گذاشت. همچنین تحریمها، با تأثیر سوء خود بر نرخ تسعیر ارز غیررسمی، نرخ تورم را افزایش داده و قدرت خرید مصرفکنندگان را کاهش میدهند. فشارهای اقتصادی در سایه بحران سلامت ناشی از همهگیری کووید19، تشدید شدهاند و با توجه به آهنگ بسیار ملایم پیشرفت در واکسیناسیون سراسری، به نظر میرسد این وضعیت بغرنج اقتصادی در تمام طول سال 2021 کماکان به همین منوال ادامه یابد.
پاسخی بگذارید