خلاصۀ مدیریتی
ایران، برای اجرای چندین پروژه در بخش برق از جمله احداث نیروگاه‌های جدید برنامه‌ریزی کرده است که عمده این پروژه‌ها به احداث نیروگاه‌های حرارتی اختصاص داده شده است. عزم صنعت برق ایران برای اجرای این پروژه‌ها بیانگر روند باثبات و رو به افزایش تولید برق در این کشور طی ده سال آینده است. پیش‌بینی می‌شود که بین سالهای 2024 تا 2033، تولید برق در ایران سالانه به طور متوسط 2/3درصد افزایش پیدا کند و مجموع تولید برق در سال 2033 به 454/3 تراوات ساعت برسد. طی بازه زمانی مذکور گاز کماکان اصلی‌ترین منبع تغذیه نیروگاه‌های برق در ایران خواهد بود و 88/9درصد از کل منابع مورد مصرف برای تولید برق این کشور در سال 2033 را به خود اختصاص خواهد داد. واقعیت این است که سهم گاز از کل منابع مورد استفاده در نیروگاه‌ها در سال 2024 نیز برابر با 88/5 درصد است و بنابراین سهم گاز در ده سال آینده تفاوت قابل ملاحظه‌ای با وضعیت حالِ حاضر نخواهد داشت. کارشناسان بعید می‌دانند به غیر از پروژه راکتور اتمی بوشهر که اکنون در حال اجراست، ایران قادر باشد طی دوره پیش‌بینی تا سال 2033، پروژه‌های مربوط به راکتورهای اتمی دیگری با ظرفیت تولید برق که هدف از آن‌ها تأمین برق پایدار در این کشور است را با موفقیت به اجرا درآورد. زیرا سه مسأله اساسی یعنی هزینه بالای اجرای این پروژه‌ها، تحریم‌ها و زمان‌بر بودن روند اجرای این پروژه‌ها ریسک بزرگی برای تکمیل به موقع آن‌ها به وجود می‌آورند. علی‌رغم پتانسیل بالایی که ایران در زمینه بهره‌برداری از انرژی‌های تجدیدپذیر غیرآبی دارد و دولت نیز به تازگی حمایت‌های خود از این بخش را افزایش داده، اما کارشناسان در گزارش این فصل نیز، پیش‌بینی‌های به عمل آمده برای رشد تولید برق و اضافه شدن ظرفیت جدید به این بخش تا سال 2033 را پس از یک بازنگری نزولی، به ارقام کوچکتر تقلیل دادند زیرا آنان به این مسأله توجه داشته‌اند که اهداف ایران در این بخش یک‌به‌یک از دست رفته و تاکنون پیشرفت محسوسی در روند اجرای پروژه‌های متعدد ساخت نیروگاه‌های بادی و خورشیدی حاصل نشده است. همچنین، کارشناسان خاطرنشان می‌سازند که ادامه تحریم‌ها، توسعه سریع این بخش‌ها را دشوار می‌سازد. چرا که تحریم‌های وضع شده علیه ایران، همچنان دسترسی این کشور به منابع تأمین مالی را محدود ساخته و بنابراین این کشور از وجود سرمایه‌گذاران خارجی و دانش و فناوری و همچنین مهارت‌های لازم برای توسعه این صنعت، بی‌بهره مانده است. به همین علت نیز توسعه سریع‌تر بخش انرژی‌های تجدیدپذیر غیربرق‌آبی به سادگی میسر نمی‌گردد. کارشناسان پیش‌بینی می‌نمایند که انرژی‌های تجدیدپذیر غیربرق‌آبی کماکان سهم اندکی از کل منابع تأمین کننده نیروگاه‌های برق خواهند داشت که این سهم تا سال 2033 فقط 1درصد از کل تولید برق خواهد بود. سطح بالای تقاضای داخلی برق باعث بروز قطعی‌های مکرر در عرضه برق و کاهش خالص صادرات منطقه‌ای شده است، زیرا ظرفیت جدیدی که در بخش تولید برق افزوده می‌شود، برای تأمین تقاضای روبه‌رشد در داخل کافی نیست. در ایران، دو موضوع کماکان موجب رشد چشمگیر تقاضای برق می‌شوند؛ که یکی اعطای یارانه دولتی قابل ملاحظه برق در کشور و دیگری سطح بالای اتلاف برق در فرایند توزیع و انتقال است.
فایل نمونه
تحلیل صنعت برق و انرژی‌های تجدیدپذیر ایران 
برچسب ها
بیزینس مانیتور, تحلیل صنعت انرژی‌های تجدیدپذیر ایران، ظرفیت منابع تجدیدپذیر غیر برق‌آبی در ایران، نیروگاه خورشیدی در ایران، نیروگاه بادی در ایران، منابع زمین‌گرمایی در ایران, صنعت برق ایران, ظرفیت منابع تجدیدپذیر غیر برق‌آبی در ایران, گزارش تحلیلی, منابع زمین‌گرمایی در ایران, نیروگاه بادی در ایران, نیروگاه خورشیدی در ایران
پاسخی بگذارید