كاستاريكا
کشوری است واقع در آمریکای مرکزی. پایتخت این کشور شهر سان خوزه و واحد پول آن کولون کستاریکایی می‌باشد. جمعیت این کشور ۴ میلیون ۳۰۰ هزار نفر و زبان رسمی آن اسپانیایی است. ۴۰ درصد از مردم آن سفیدپوست، ۳۱ درصد مستیزو (دوره سفید و سرخ‌پوست) و بقیه از دیگر نژادها هستند. سفیدپوستان کستاریکا، بیشتر اسپانیایی‌تبار هستند. شاخه کاتولیک رومی از مسیحیت مذهب رسمی کاستاریکا است. ۷۰ درصد مردم این کشور کاتولیک، حدد ۱۴ درصد پروتستان و ۱۱.۳ درصد بی‌دین هستند.
کاستاریکا شصت و چهار سال پیش ارتش خود را منحل کرد و از نظر سیاسی یکی از باثبات‌ترین کشورهای آمریکای مرکزی به‌شمار می‌آید.
این ناحیه – به عنوان بخشی از گواتمالا – تا ۱۸۲۱ تحت حکومت اسپانیایی بود. کستاریکا هر چند که قسمتی از فدراسیون آمریکای مرکزی (۱۸۲۳ تا ۱۸۳۸) به‌شمار می‌آمد، ولی بیشتر در انزوا از همسایگانش توسعه یافت. کستاریکا با مزارع کوچک بسیار رونق یافت و مهاجران اروپایی را جذب کرد و دموکراسی باثباتی را ایجاد نمود. به دنبال یک جنگ داخلی کوتاه در ۱۹۴۸، ارتش منحل گردید. از آن زمان این کشور نقش برقرارکنندهٔ آشتی در آمریکای مرکزی را اتخاذ کرده‌است. مساحت کستاریکا ۵۱۱۰۰ کیلومتر مربع است. این کشور از شمال با نیکاراگوئه و از جنوب غربی با پاناما همسایه است. در شرق این کشور دریای کارائیب و در غرب آن اقیانوس آرام قرار دارد. کستاریکا در میان جلگه‌ای باریک در ساحل اقیانوس آرام و جلگه‌ای پهن تر در امتداد ساحل دریای کارائیب، فلات مرکزی و رشته‌کوه‌ها قرار دارد.
رود مهم کشور ریوگرانده و بلندترین نقطه آن قلهٔ چیریپوگرانده، با ۳۸۲۰ متر است. میزان بارندگی در امتداد ساحل کارائیب سنگین است، ولی ساحل اقیانوس آرام خشک‌تر است. درجهٔ دما در زمین‌های پست گرم، و در ارتفاعات پایین‌تر است.
از جمله شهرهای مهم کستاریکا عبارتند از: لیمون ۱۰۵،۰۰۰، الاهوئلا ۴۶۵۵۴، کارتاگو ۱۵۶۶۰۰ و لیبریا ۳۵،۰۰۰ نفر.
اقتصاد:
واحد پول این کشور کولون نام دارد. قهوه بخش عمده‌ای از صادرات کستاریکا را تشکیل می‌دهد. موز، نیشکر، گاو گوشتی، کاکائو و الوار نیز دارای اهمیت است. اکوتوریسم یکی از موتورهای اصلی اقتصاد کستاریکا است و دولت کستاریکا تعهد کرده که این کشور را به اولین کشور خنثی از لحاظ انتشار دی اکسید کربن تبدیل کند. بدهی‌های خارجی از جمله مشکلات اقتصادی این کشور شمرده می‌شود.
موج خصوصی‌سازی در سال ۱۹۸۳ به کستاریکا، که رشد شتابان دهه ۱۹۷۰ را در مورد موسسات دولتی تجربه کرده بود، رسید. کستاریکا از شکل یک دولت حمایت‌کننده از صنایع داخلی به سمت حمایت از یک الگوی اقتصاد آزاد حرکت کرد. از سال ۱۹۸۶ تا ۱۹۸۸ تعداد ۳۲ موسسه دولتی خصوصی شدند.
کاستاریکا در سال ۲۰۱۳ میزبان حدود ۲ میلیون و ۱۵۰ هزار گردشگر بود و دولت این کشور نیز قصد دارد تا سال ۲۰۱۵ تعداد گردشگران را که بخش قابل توجهی از آنها گردشگران درمانی هستند به سه میلیون و ۴۰۰ هزار گردشگر برساند. کاستاریکا که در سال ۲۰۱۱ میزبان کنفرانس جهانی گردشگری درمانی بود. این کشور با جذب سرمایه‌گذاری خارجی اقدام به احداث کلینیک‌های مجهز، هتل‌ها و ویلاهای لوکس در قالب طرح «تعطیلات درمانی» کرده و به یکی از قطب‌های گردشگری درمانی جهان تبدیل شده است.
