جمهوری آنگولا کشوری است در جنوب غرب آفریقا. پایتخت آن لوآندا است. زبان رسمی آنگولا زبان پرتغالی، جمعیت آن ۱۸ و نیم میلیون نفر و واحد پول آن کوانزا است.
مردم آنگولا مسیحی هستند که بیش از نیمی از آنها پیرو مذهب کاتولیک رومی و یک چهارم نیز پروتستان هستند.
اکثریت مردم آنگولا از مردم سیاهپوست بانتو– تبار هستند که ۳۶درصدشان به قوم اوویمبوندو، ۲۵درصد به قوم آمبوندو و بقیه به دیگر اقوام تعلق دارند.
کشور آنگولا یکی از کشورهای صادرکننده نفت است که بیش از ۶۰درصد تولید ناخالص داخلی خود را از طریق فروش نفت تامین میکند و نفت مورد نیاز خود را پس از اینکه در خارج از این کشور به انواع فرآوردهای نفتی تبدیل شد وارد میکند، ولی دو سوم مردم این کشور در فقر زندگی میکنند.
آنگولا که در بهار ۲۰۰۲ از یک جنگ داخلی ۱۵ ساله به در آمد امروزه به دومین تولیدکننده بزرگ نفت قاره آفریقا بعد از نیجر تبدیل شده است و آمریکا دومین کشور خریدار نفت خام آنگولاست. آنگولا که سومین اقتصاد آفریقای جنوب صحرا پس از آفریقای جنوبی و نیجریه است، خود را از هم اکنون در زمره کشورهای نوظهور اقتصادی جهان میبیند. پرتغال که استعمارگر پیشین آنگولا بود هم اینک خود با مشکل بزرگ بیکاری روبهرو است و شمار زیادی متخصص پرتغالی برای کار به آنگولا مهاجرت کردهاند. آنگولا عضو اتحادیه آفریقا، سازمان ملل متحد و کمیته هماهنگی توسعه در آفریقا است.
از اواخر قرن پانزدهم آنگولا مستعمره پرتغال بود. در قرن بیستم، کارکشی اجباری، اخذ مالیاتهای سنگین و تبعیض از سوی مهاجران پرتغالی به تحریک ملیگرایی انجامید. سرکوبی تمامی اعتراضات سیاسی از جانب پرتغال منجر به بروز جنگ چریکی در ۱۹۶۱ شد. وقتی استقلال بالاخره در ۱۹۷۵ اعطا شد، سه جنبش رقیب چریکی برای به دست آوردن کنترل کشور به نبرد پرداختند. جبهه خلق برای آزادی آنگولا، با پشتیبانی شوروی و کوبا، تحت رهبری آگوستینو نتو برتری یافت و همچنین موفق به دفع تهاجمی از جانب افریقای جنوبی شد. در دهه ۱۹۸۰، سربازان کوبایی به پشتیبانی از دولت جلهه خلق برای آزادی آنگولا در برابر جنبش یونیتا به رهبری جواناس ساویمبی با پشتیبانی آفریقای جنوبی در جنوب ادامه دادند. در ۱۹۹۰ مداخله خارجیان در جنگ داخلی پایان یافت و در ۱۹۹۱ با آتشبس توافق شد. در ۱۹۹۲ پس از خودداری یونیتا از پذیرش نتیجه انتخابات چند حزبی، نبرد بین این جنبش و جبهه خلق برای آزادی آنگولا دوباره از سر گرفته شد.
نیمی از جمعیت بزرگسال در بخش کشاورزی و عمدتا تولید فرآوردههای غذایی مشغول هستند. فرآورده عمده صادراتی قهوه است. بخش زیادی از جمعیت این کشور، در کار کشت ذرت و قهوه هستند. آنگولا دارای منابع زیر زمینی بسیار غنی، نظیر: نفت ، الماس، آهن و منگنز، مس ، طلا بوده و بیش از نیمی از درآمد کشور، از فروش نفت حاصل میشود. مراکز صنعتی و بویژه، نساجی ، بیشتر در کنار پایتخت دایر می باشند نیمی از جمعیت بزرگسال در بخش کشاورزی و عمدتا تولید محصولات غذایی مشغول هستند. محصول عمده صادراتی قهوه است.
سومین اقتصاد آفریقای جنوب صحرا پس از آفریقای جنوبی و نیجریه، آنگولا خود را از هم اکنون در زمره کشورهای نوظهور اقتصادی جهان میبیند. در پی موفقیت آشتی ملی، پس از چندین دهه جنگ داخلی، آنگولا از یک ثبات سیاسی برخوردار است که جذب سرمایهگذاران خارجی به ویژه چینیان را درپی داشته است.
در پی برقراری آتش بس و پایان جنگ داخلی در کشور آفریقایی آنگولا در سال ۲۰۰۲ میلادی، ساختمانسازی در لوآندا پایتخت این کشور به شدت گسترش یافت. وضعیت جغرافیایی این شهر به گونهای است که تنها گنجایش سکونت ۵۰۰ هزار تن را دارد در حالیکه اینک بیش از پنج میلیون تن در این شهر زندگی میکنند و همین مسئله موجب شده که زندگی در آن برای خارجیهایی که به این کشور سفر کرده و به کار و زندگی مشغولند به گونهای پرهزینه شود که به گرانترین پایتخت جهان مبدل شود.
پرتغال که استعمارگر پیشین آنگولا بود هم اینک خود با مشکل بزرگ بیکاری روبهرو است و شمار زیادی متخصص پرتغالی برای کار به آنگولا مهاجرت کردهاند. از 532 موسسه خارجی در آنگولا که ۴۰درصد تولید ناخالص داخلی را کنترل میکنند، ۳۸درصد پرتغالی و 8/18درصد چینی هستند. در حالی که پرتغالیهای مقیم آنگولا در سال ۲۰۰۳ حدود بیست و یک هزار نفر بودند، در سال ۲۰۱۱ تعداد آنها از صد هزار نفر تجاوز میکند. بر اساس گزارشهای کنسولگریهای آنگولائی، تعداد واقعی دو برابر این رقم است.
شرکت نفت دولتی آنگولا روز ۲۴ فوریه ۲۰۱۲، ۵ اسفند ۹۰ اعلام کرد که به دلیل تحریمهای بین المللی علیه ایران ، از حضور در یک پروژه هفت و نیم میلیارد دلاری گاز در ایران منصرف شده است. سهم شرکت نفت آنگولا در پروژه فاز ۱۲ پارس جنوبی 20درصد بود که این شرکت نفتی اعلام کرد به دلیل تحریمهای بینالمللی ایالات متحده آمریکا علیه ایران از این پروژه کنارهگیری کرده است.